Uit psychologisch onderzoek blijkt dat jonge kinderen niet racistisch zijn. Als ze opgroeien, worden ze met allerhande beelden en ideeën gevormd, thuis, op school, in hun vriendenkring. Maar soms ook misvormd. Een belangrijke bron van deze ideeën en beelden zijn de media, die beelden en ideeën razendsnel verspreiden, die worden ‘ge-liked’ en ‘geshared’, en die zo een grote invloed hebben op de minds van jongeren. Negatieve, dramatische beelden en ideeën krijgen daarbij makkelijker de aandacht en zo wordt de weg geplaveid voor allerhande propaganda die mensen aanzet anderen te misprijzen, te veroordelen, te haten. Al deze beelden samen tonen een vreemde wereld. En zonder tegengeluiden worden ze meer en meer ‘mainstream’.

Het Huis van Abraham wil tegengeluiden laten horen, woorden die opwekken en aanzetten tot vrede en harmonie tussen mensen, culturen en volkeren, en voorbeelden die laten zien dat het geen dromen zijn, maar realistische mogelijkheden, als eenieder bereid is de juiste keuzes te maken: niet voor haat, niet voor conflict en oorlog, maar voor vrede, liefde en harmonie. En voor de wegen die hiertoe leiden: luisteren naar elkaar, elkaar leren kennen en begrijpen, empathie, mededogen en dialoog.

We moeten dan wel niet in onze veilige cocon blijven zitten waar we ons goed en comfortabel voelen, binnen onze eigen groep, onze eigen cultuur. We moeten ons ook durven openstellen en opstaan en bij elkaar komen om elkaar te leren kennen en met elkaar te praten. Over wat we gemeenschappelijk hebben en waarover we het eens zijn. Maar ook over wat ons scheidt, en waarover we het (nog) niet eens zijn. Over wat we hopen voor de toekomst, maar ook waar we angst voor hebben. Dat moet kunnen in een veilige ruimte, op een plaats of in een huis waar ieder welkom is, zichzelf kan zijn en in vrijheid kan spreken. En als die plaats een naam moet hebben, zou ik zeggen, noem die plaats dan het huis van de mens, of, naar een voorbeeld van gastvrijheid en openheid, het huis van Abraham.